Ja, het is nep.
Het is een nep-paard... wat kan je daar nu van leren?
Het is opgebouwd uit rubber, plastiek, pompjes, buisjes, kabeltjes…. Het is een machine. Een robot. Geprogrammeerd. En er zit veel hi-tech robotica en software in.
Maar laat dat nou net het leuke zijn.
De simulator voelt aan als, reageert als, en beweegt als een zeer hoog opgeleid dressuur- jumping- en eventing-paard. De bewegingen zijn super-realistisch en ze gedraagt zich bovendien als een perfecte schoolmaster: vraag je het juist, dan zal ze het doen. Als niet… niet!
Ze is geprogrammeerd om enkel te reageren op perfect gedoseerde en perfect gecoördineerde hulpen. Teveel teugel? Ze valt stil. Zit je teveel naar links of rechts? Vergeet je zijgangen! Ben je te langzaam met je linker of rechterbeen? Vergeet de vliegende wissels om de pas. Kan je je teugeldruk niet stabiel houden terwijl je de beendruk wat opdrijft? Geen passage of piaffe.
Die mechanische reactie op juist gedoseerde hulpen geeft de ruiter ongelooflijk veel inzicht. Waar ben je sterker? Zwakker? Wanneer loopt je coördinatie spaak? Zijn je hulpen rechts sterker dan links? Als je beenhulpen geeft, wat gebeurt er dan met je teugels? Met je balans?
Er valt veel te ontdekken als je met de simulator rijdt.
Vooral zelf-inzicht. Zelf-bewustzijn.
En er is inderdaad een wereldgroot verschil. Waar jouw paard op zoek gaat naar het juiste antwoord, waar jouw paard zich dubbel plooit om te doen wat je vraagt … Maddie doet dat dus absoluut niet. Ze past zich niet aan, ze helpt je niet, ze zoekt niet naar het juiste antwoord.
Maar ze doet iets dat heel waardevol is. Ze dwingt de ruiter om beter, sneller, gebalanceerder en gecoördineerder te worden.
En op die manier geeft Maddie jouw paard eigenlijk een stem… Want je kleine of grote imperfecties worden zichtbaar, en je gaat ineens begrijpen waarom sommige dingen zo moeilijk of makkelijk gaan met je eigen paard.
Dus, voila, viva die plastieken knol.
Je kan er best veel van leren :-)